Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Political.
Συνεχώς η συζήτηση που αναπτύσσεται περιστρέφεται γύρω από την επιχειρηματικότητα, την ευθύνη που έχει και το σημαντικό αποτύπωμα που αφήνει στην οικονομία και τις κοινωνίες. Ελάχιστες συζητήσεις γίνονται γύρω από την αντίστοιχη θέση και ευθύνη των εργαζομένων, που παίζουν εξίσου σημαντικό ρόλο για την εκπλήρωση των στόχων μιας επιχείρησης. Μάλιστα, σε ένα κόσμο συνεχώς μεταβαλλόμενο, υπάρχει η αίσθηση από στον εργαζόμενο ότι πρέπει να παραμείνει στις συνθήκες του παρελθόντος και ότι η ευθύνη του μετασχηματισμού της κοινωνίας είναι έργο ενός σκιώδους άλλου.
Οι σημερινές συνθήκες άλλαξαν τον κόσμο παγκόσμια. Η 4η Βιομηχανική Επανάσταση, που ήδη συντελείται ταυτόχρονα, διαφοροποιεί παραδοσιακές σταθερές από τις κοινωνίες. Βρισκόμαστε σε μια άλλη εποχή, σε ένα άλλο χωροχρόνο που δεν μπορεί να παραμείνει στο παρελθόν αλλά απαιτεί περισσότερη ευελιξία και σταθερή δημοκρατία. Ταυτόχρονα τα οικονομικά μοντέλα ανά χώρα άλλαξαν. Η αποβιομηχανοποίηση, η διαφοροποίηση της πρωτογενούς παραγωγής και η στροφή στις τεχνολογίες και τις επιστήμες αιχμής δημιούργησαν μια μεγάλη συγκέντρωση αναγκών, άρα και ειδικών, με κατεύθυνση τις υπηρεσίες.
Ποια είναι η ευθύνη των εργαζομένων, των επιχειρήσεων και της Πολιτείας, είναι το νέο σύνθετο ερώτημα. Η απάντηση ή έστω η έναρξης μιας ουσιαστικής (εκ του μηδενός) διαβούλευσης, είναι αυτό που πλέον χρειάζεται. Οι εργατικοί νόμοι, όσο και να προσπαθούν να λύσουν δυσαρμονίες, το μόνο που πετυχαίνουν είναι μια διαταραχή στις σχέσεις όλων των εμπλεκόμενων, διαταραχή που δεν είναι ωφέλιμη για κανέναν. Σήμερα η μεγαλύτερη ευθύνη είναι να κατευθύνουμε τους εργαζόμενους σε μια νέα εποχή μέσα από την απόκτηση γνώσεων και δεξιοτήτων, μέσα από την μεταφορά εμπειριών και οραμάτων, μέσα από την αλλαγή κουλτούρας. Ο τελικός στόχος όλων μας είναι «ανάπτυξη, ευημερία, ποιοτικές δουλειές» για την Πολιτεία, την επιχείρηση και τους εργαζόμενους.
Πρέπει όλοι να «εκπαιδευτούμε» στην συνυπευθυνότητα, την κατεύθυνση και την αποτελεσματικότητα. Σήμερα χτίζουμε το νέο μέλλον και όχι το νέο παρελθόν. Θα σταθώ σε τρείς βασικές έννοιες. Έννοιες που οφείλουν να διέπουν την επιχειρηματικότητα και τους εργαζόμενους.
Οραματισμός — Οι επιχειρηματίες έχουν ένα όραμα για το πώς θα μπορούσε να είναι καλύτερο το μέλλον για αυτούς και την επιχείρησή τους. Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει και με τους εργαζόμενους. Πρέπει να πεισθούν – ένθεν κακείθεν – ότι τα οράματα είναι κοινά. Ιδιαίτερα σε αυτούς που εργάζονται σε ΜμΕ, δηλαδή στο 80% των εργαζομένων, πρέπει να γίνει κατανοητό ότι η ευημερία «μοιράζεται». Το ίδιο πρέπει να αναγνωριστεί από την επιχειρηματικότητα. Χωρίς ποιοτικούς, εκπαιδευμένους και παραγωγικούς εργαζόμενους δεν μπορεί να έρθει παραγωγή πλούτου.
Αφοσίωση — Οι επιχειρηματίες είναι απόλυτα αφοσιωμένοι στην επιχείρησή τους, πολλές φορές με σημαντικό κόστος για τις σχέσεις τους με τους φίλους και τις οικογένειές τους. Αυτό συμβαίνει γιατί αγαπούν αυτό που κάνουν. Αυτή η αγάπη πρέπει να υπάρχει και στον εργαζόμενο (ανεξάρτητα εργοδότη). Χωρίς πάθος για την εκπλήρωση της εργασίας παραγωγικότητα και αποτελεσματικότητα δεν υπάρχει.
Δέσμευση – Οι επιχειρηματίες δεσμεύονται έναντι των πελατών τους, της Πολιτείας αλλά και των εργαζομένων τους. Αυτή η δέσμευση αποτελεί (ή πρέπει να αποτελεί) ένα συμβόλαιο τιμής. Η ίδια δέσμευση πρέπει να υπάρχει και στους εργαζόμενους.
Ο Οραματισμός, η Αφοσίωση και η Δέσμευση μπορούν να στηρίξουν την Ανάπτυξη, την Ευημερία και την Αποτελεσματικότητα. Όλα αυτά σε έναν ηθικό κώδικα τιμής με μετόχους και συμμέτοχους για ένα μέλλον από κοινού σχεδιασμένο.