Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Political
Στο 8,2% «έκλεισε» η ύφεση για το 2020 – αντί των προβλέψεων για 10,5% – και τα πανηγύρια καλά κρατούν. Το 2021 όμως ήρθε με ισχυρή υφεσιακή πίεση και την αγορά ακόμα κλειστή, ενώ το χρέος «τραβάει» την ανηφόρα. Όπως λέει και ο έγκριτος οικονομολόγος κ. Διονύσης Χιόνης «πάμε ολοταχώς για ΑΕΠ επιπέδου 2000 (130δισ) αλλά με χρέος του 1897 (240% του ΑΕΠ)».
Την ίδια στιγμή, με αυστηρά τραπεζικά κριτήρια, μόνο 30.000 επιχειρήσεις στην επικράτεια πληρούν τους όρους για χρηματοδότηση, ενώ παραμένει ακριβός ο δανεισμός ακόμα και για αυτούς που μπορούν να προσφύγουν σε αυτόν. Η ευφορία των χαμηλών επιτοκίων (κρατικού δανεισμού) δεν μπορεί να καθησυχάζει κυβέρνηση και επιχειρηματικότητα. Στην Πορτογαλία με σχέση χρέους / ΑΕΠ 117% τα επιτόκια άρχισαν να μεγαλώνουν ανησυχητικά.
Η παράταση της υποχρέωσης δημιουργίας ετήσιων υψηλών ποσοστών ανάπτυξης (5%), έρχεται να συμπορευτεί με υποχρεώσεις χαμηλού δημόσιου κόστους (3%), δημιουργώντας στην κυβέρνηση πονοκέφαλο.
Την ίδια στιγμή που οι οικονομολόγοι μελετούν ποσοστά και αριθμούς, η υγειονομική κρίση παραμένει βαθιά και επικίνδυνη. Χιλιάδες συμπατριώτες μας έχουν χάσει τη ζωή τους και το εθνικό σύστημα υγείας δέχεται μεγάλες πιέσεις. Στη μάχη των εμβολίων, μια Ευρώπη χωρίς ηγέτες, έχασε σημαντικό χρόνο και συνεχίζει να δείχνει ότι δεν μπορεί να διαδραματίσει σημαντικό παρεμβατικό ρόλο στη διεθνή και περιφερειακή πολιτική σκηνή.
Το μεγάλο στοίχημα της επόμενης ημέρας δεν έχει περιθώρια λαθών και κινήσεων που θα επιβαρύνουν περεταίρω την ύφεση και την τραυματισμένη οικονομία. Το ταμείο ανάκαμψης από την άλλη πλευρά στοχεύει σε μεγάλα έργα και δημόσιες επενδύσεις. Η μόχλευση, όταν και εφόσον υπάρξει, θα επηρεάσει την πραγματική οικονομία μετά από σημαντικό χρονικό διάστημα. Αυτός ο χρόνος δεν υπάρχει. Η πραγματική οικονομία δεν μπορεί να παραμένει κλειστή.
Μονόδρομος στην επιβίωση του Ευρωπαϊκού Νότου – όχι μόνο της Ελλάδας – είναι η διαγραφή των χρεών που δημιουργήθηκαν λόγω της υγειονομικής κρίσης. Σε αυτό το τεράστιο εθνικό αλλά και Ευρωπαϊκό καθήκον, η κυβέρνηση οφείλει να πρωτοστατήσει και να «συμμαχήσει» με όσες χώρες της ΕΕ θεωρούν ότι Ευρώπη σημαίνει εκτός όλων των άλλων, δημοκρατία και προστασία των κοινωνικών δομών.
Σε αυτό το πλαίσιο, δεν υπάρχει περιθώριο αντιπαραθέσεων. Δεν μπορεί να υπάρξει διαμάχη εντυπώσεων. Πρέπει να υπάρξει συναίνεση, ενότητα και εθνική ομοψυχία. Η οικονομία της πατρίδας μας πρέπει να αντικατοπτρίζει την κοινωνική ευμάρεια και την υποστήριξη της πλειοψηφίας της επιχειρηματικότητας (της ΜμΕ) η οποία πριν προλάβει να βγει στο ξέφωτο, βάζει – για άλλη μια φορά – πλάτη.
Μόνο με αυτή την κατεύθυνση θα μπορέσουμε (ίσως) να αντιμετωπίσουμε τον ηγεμονισμό της Γερμανίας, όταν αυτή (η Γερμανία) ως ο αυστηρός δημοδιδάσκαλος του 1970, θα ανατρέψει κάθε κοινωνική και οικονομική πολιτική προσπάθεια προς όφελος του συνόλου των πολιτών και των ΜμΕ της ΕΕ.